10 Nisan 2014 Perşembe

GİTMEK ÜZERİNE BİR YAZI



Bu benim aylar sonra ilk yazım olsun, çok uzun olmasın, gitmek, gidebilmek üzerine bir yazı olsun, bir yol hikayesi, bir başlangıç hikayesi olsun, kısa bir merhaba olsun…
Her insan gitmek ister en azından hayatında bir kez. Bazan bir yere gitmek ister insan, bazan bir yerden. Bazan da  kendinden.
Bazan hayata kısa bir ara verip, bir nefes almak, bazan sadece yeniden başlamak ister. En zoru nedir bir insan için? Karar vermek mi? Gidebilmek mi? Galiba benim için işin en kolay yanı, başı ile sonuydu…
Dilediğimi yapabilecek kadar özgür olduğumu sandığım kendime ait bir işim, kendime ait bir düzenim, başarılı giden bir kariyerim vardı ama bir şeyleri değiştirmek, gitmek istedim.  Başka bir yerde, başka bir şekilde, hani aslında çok basit. İşinden istifa eden birinin masasının üzerindeki eşyaları şöyle bir koliye sürükleyip çıkıp gitmesi, bir memurun tayinini alıp başka bir şehire gitmesi, yeni iş bulmuş birinin pazartesi işe başlaması gibi.  O an fark ettim, kendi yarattığım bir hapishanenin sanki en derin hücresinde voltalar atıp durduğumu. O güne kadar dökülmüş en sağlam zincirlerle üstelik kendi yarattığım bu hayata artık vazgeçemeyecek  kadar kilitli olduğumu. İstemenin, karar vermenin işin en kolay yanı olduğunu.
Bazısı 2002’den beri devam eden, 12 yıl boyunca bitmeye bitmeye, üstüne eklene eklene birikmiş dünya kadar dava dosyam , o davaların neden bir türlü bitmediğini anlatmak zorunda olduğum bir çok müvekkilim, sorumluluklarım ve en önemlisi hayatını kendimle birlikte değiştireceğim başka insanlar  vardı.
Yıllardan 2012’ydi bir karar verdim ve nihayet gittim 2014’ün tam 6 ocağıydı… Sadece istedim. Bildiğim tek şey gittiğim, yolda olduğum…
Tam 93 gün oldu. 12 saat de aynı günü fazladan yaşamışlığım var. Şimdi dünyanın bir ucunda havayolu şirketleri tarafından net bir şekilde tartılmış 20 kiloluk sırt çantamla üstelik Chanel rujumdan bile vazgeçmeden yaşıyorum.  İhtiyacım olmayan bir çok şeyi de dağıttıktan sonra biliyorum ki, daha da hafifleyeceğim.
Evimi sattım, eşyalarımın çoğunu dağıttım, ofisimi devir ettim, yerine getirmem gereken tüm sorumluluklarımı tamamladım. Neredeyse 2 yıl sürmüştü  ve her şey bitmişti. Evet artık gidebilirdim. Kafamda araştırıp alt yapısını oluşturduğum bazı düşünceler, planlar vardı, su akar yolunu bulur derler ya derin bir nefes aldım, o ana kadar yaptığım (kariyer odaklı) tüm diğer planları bir kenara bırakıp, Avustralya vizesine başvurdum. 3 gün sonra elimde bile değil mailimdeydi hem de 1 yıllık.
Öyle çok da araştırmadan sessiz sakin olsun, kış ortasında yaz olsun diyerek  Brisbane’i tercih ettim. Brisbane’da ilk bir iki gün kalacağım oteli dahi, Singapur’da aktarma uçağımı beklerken on dakika içinde internetten belirledim. 7 ocak gecesi Brisbane Havaalanındaydım. Brisbane’da tam on hafta, beş ayrı yerde yaşayıp ardından Melbourne ve Sydney’i de şöyle bir görerek Avustralya’dan ayrıldım. Şu an Endonezya’nın Bali Adası’nın Ubud isimli pirinç tarlaları içinde çok şirin bir köyünde bir Guest House’dayım. 1 ay sonra çıkmak zorunda olduğum için Filipinler’in başkenti Manila’ya bir uçak biletim, her gün aramazsam yataktan evhamlı rüyalarla uyanıp ilk iş beni arayan bir annem, belli etmemeye çalışsa da kurulu düzeni en güzel yerinde bozduğumu düşünerek bana kırgın bir babam, işi gücü bırakıp tatil yaptığımı hatta avukatlığı bıraktığımı  sanan bir çevrem ve yazacak anlatacak çok şeyim var…
Benim için zor olan karar vermek ve gitmek değil, o kararı uygularken yaşadıklarımdı. Kendi kendime  yazdıklarımı paylaşma sebebim de asıl bu oldu. Ustalar yazılabilecek her şeyi anlatılabilecek en güzel şekilde yazmış, benim de işte böyle,içimden geçenleri anlatmaya dilim ne kadar dönerse...

7 yorum:

  1. Sevgili genç meslektaşım kararınızı canı gönülden kutluyorum.:) Ben meslegin 9.yılında sizinle aşağı yukarı ayni duygularla hiç bir gerekllilik zorunluluk olmadığı halde mutlu olmadığım şehri bırakıp hayatımın aşkı İstanbul'a taşındım.Ben İstanbul'dan uzak çok nefes alamazmışım gibi geldiği için tatillerde kısa süreli sırt çantasıyla tren uçak feribot tekne demeden gezenlerdenim.Yani temelli herşeyi bırakıp gitmeyi bilemem ama geri kalanını tümüyle anlıyorum.Yolunuz açık olsun...

    YanıtlaSil
  2. Sevgili Zeynep, izninle "sen" diyorum. adliyelerde karşılaşmışlığımız var sanırım:) bu kararından ötürü seni tebrik ediyorum. anlattıklarını birebir yaşamıştım. ara vermek, soluklanmak, depoyu doldurmak gerek. kimbilir seni ne deneyimler bekliyordur şimdi. her şey gönlünce olsun, sevgiler:)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Az çok duydum biliyorum ama bir gün daha çok dinlemek isterim. Teşekkürler,sevgiler...

      Sil
  3. Kaybetmeyi göze aldığımızda kazanıyoruz asıl... Kazancın bol olsun Zeynepcim:))))

    YanıtlaSil
  4. Vay be, yaptın demek :)) böyle aniden heyecanlanıp yazdım ama bilmem beni hatırlar mısın? Midilli gezisinde tanışmıştık ( hani karnım burnumdaydı :)) " özgürlük bu olmalı, sürüp giden bir yol " demiş ya Oruç Aruoba. Yolun, şansın açık olsun, sevgiler...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Anımsamaz mıyım? :) Teşekkürler sevgiler

      Sil